Kategori:

Genel

Yerli Otomobil – Rekabette Zıplama

Yazar salihkus 1 Ocak 2020

27 Aralık 2019 tarihinde, Gebze Bilişim Vadisi’nde tanıtılan Yerli Otomobil hakkında günlerdir çok fazla yazı yazılıyor, görsel paylaşılıyor. Bu furyaya katılmamak, gerçekleştirilen bu yeni girişime birkaç kelam katmamak olmaz diye düşündüm ve ben de notlarımı çıkarttım.

Notlarımı çıkartırken 2 yıl önce yazdığım bir yazı aklıma geldi: Taşı Yontmadan Cilalayabilirsin Fakat Cilalamadan Çağ Atlayamazsın – Zıplama.

Geçmişteki daha az tecrübeli kelimelerimle, bugün, yerli otomobil için çıkarttığım notlara benzer konuları anlatmaya çalışmışım. Yani o günkü düşüncelerimi hala koruyorum ve ne mutlu ki bugün kendi yurdumuzdan bir girişim için aynı düşünceler zihnimde filizleniyor.

Yerli Otomobil Yapmaya Direk Elektrikliden Mi Başlanır?
Yerli Otomobil Ne Kadar Yerli Olmalı, Olabilir?
- Ne Kadar Yerli Olmalı? Sen Ne Kadar Yerlisin?
- Yerli Otomobilin Neleri Yerli Olmalı?
Fabrika Olmadan Yerli Otomobil Üretilir Mi?
Yerli Otomobil Yapmak İçin Çok Mu Geç Kaldık?
Yerli Otomobil İçin Neler Yapabiliriz?

Yerli Otomobil Yapmaya Direk Elektrikliden Mi Başlanır?

Kısa cevap bence evet. Bence’nin ötesinde grafiklere ve haberlere baktığımızda da, dünya için de evet.

Otomobil Piyasası Verileri

2019 yılı araç üretim ve satış sayıları açısından çok da verimli bir yıl olmadı. 2019 sonuçları, 2018 sonuçlarına göre 4 milyona yakın araç daha az satıldı. Otomotiv sektöründeki daralma pazarın doyuma ulaşması ve insanların artık farklılık istemesinden kaynaklanıyor.

Türkiye’de de durum farklı değil. Hatta yüzdesel orana baktığınızda büyük düşüş yaşayan ülkelerden birisiyiz. 2018’de 500 bine yaklaşın araç satışı 2019’de ise 300 bine kadar gerilemiş gözüküyor.

Büyük oyunculara baktığımızda ise durum daha vahim olabiliyor. En büyük pasta payına sahip Çin 2 milyona yakın satış adedinde düşüş yaşadı.

Pazardaki Elektrikli Otomobilin Payı

Bütün bu buhranın ortasında istikrarla büyüyen bir şey var: elektrikli araçlar. Bütün ömrü boyunda anca 2016’da 1 milyonu aşan adetleri 2018’in sonuna gelindiğinde 3 milyona yaklaşmış durumdaydı. Bugün tahmin edilen sayılara göre 5 milyonu geçeli çok oldu.

Sektör böylesine büyüdükçe hala içten yanmalı motora sahip araçları kullanan insanlar, kendini çağa uydurup elektrikli araç kullanımına geçmiş insanların fikirlerini merak eder oluyor. Değerlendirmelerin birkaçına baktığımda insanların bu araçları gittikçe daha fazla sevmeye başladığını ve aslında sevmenin de ötesinde güvenmeye başladığını görüyorum.

Grafiğin Birleştiği Yer

Yukarıda çizdiğim iki ufak çizgiyi üst üste koyduğumuzda eninde sonunda içten yanmalı otomobil pazar payı, elektrikli otomobil pazar payı ile eş seviyeye gelecek. Hatta ve hatta çoğu gelişmiş ülke için geçecek.

Böyle bir grafiği öngören şirketler ve ülkeler elektrikli pazarına yaptıkları yatırımı büyütürken bizim otomobil yapmaya içten yanmalı motorlardan başlamamız gibi bir hata yapılmamalıydı ve neyse ki yapılmadı.

Çünkü bizim sektöre girmemiz, kendimizi tanıtmamız, hatalarımızdan öğrenip pazarda tutunmamız derken 15-20 yıl geçecek. Bu süre içinde de pazar daralacak. Bugüne yetişmeye çalışana kadar, yarına hazırlanmak her zaman daha iyidir. Bu yazımda da, bundan bahsetmiştim.

Yerli Otomobil Ne Kadar Yerli Olmalı, Olabilir?

Lansman sonrasında insanların en çok tartıştığı konuların başında tasarımı Pininfarina adlı İtalyan şirketin yapmış olması geldi. Tasarımı İtalyanlar yaptıysa yerli değildir o araba!

Ne Kadar Yerli Olmalı? Sen Ne Kadar Yerlisin?

Gönül ister ki, tamamen yerli olsun. Tamamında Türkiye Cumhuriyeti vatandaşları çalışsın ve ürün baştan sona bizim olsun. Ancak ne yazık ki dünyanın geldiği noktada kimse tam manasıyla yerli olamıyor. Yerli kalamıyorsunuz!

Şuan giydiğiniz kıyafete bakalım. Nerede üretildi? Nerede tasarlandı? Bir kot pantolon mu giyiyorsunuz? Amerikan kültürü. O zaman bir Amerikalı, kot pantolon giyerek yerli olabilir mi? Üretim yeri Tayvan! Olamazlar. Bugünün dünyasında kimse %100 yerlilik seviyesine çıkamaz.

Kaldı ki çıkmak istemez. Her üründe katma değeri yüksek işçilik ve katma değeri düşük işçilik vardır. Ne yazık ki kapitalist ekonomi bu düzene göre kurulmuştur. Bu sebeple yıllardır arabaların montaj hattı olarak çalışıyoruz.

Yerli otomobil de %100 yerli olmamalıdır. Eğer %100 yerli olarak üretiyorsak bir şeyleri yanlış yapıyoruz demektir.

Yerli Otomobilin Neleri Yerli Olmalı?

Katma değeri olan ürünleri ithal kullanıyorsak (pil gibi) daha büyük bir yanlış içindeyiz demektir. Elektrikli araç özelinde konuştuğumuzda pilin tamamını dışarıdan alıyorsak en önemli kısmı kaçırıyoruz demektir. Ki, TOGG CEO’su Gürcan Karakaş da 2022 yılına kadar pilin fabrikasının Türkiye’de olacağını ancak sadece hammaddenin ithal edileceğini söylemiştir.

Bu sebeple yerlileştirirken kendimize sormamız gereken soru şu olmalıdır: Daha ucuz olduğu için mi başka ülkeden alıyoruz, yoksa bizim ülkemizde olmadığı için mi? Eğer ülkemizde olmadığı için dışarıdan alıyorsak, onu yerlileştirmemiz gereklidir.

Fabrika Olmadan Yerli Otomobil Üretilir Mi?

Bu soru, gelen tepkiler arasında en çok güldüklerim arasında bulunuyor. Tabi ki fabrika olmayacak. Henüz prototip fazında olan bir işletme bu.

Fakat Linkedin üzerinden şirketin sayfasını incelediğimde görüyorum ki 150’ye yakın çalışana ulaşmış bir yapıdalar. Belki de siz bu satırları okuyana kadar daha da arttı. Güzel bir Ar-Ge kuruluşu olmuşlar.

Çalışanların bazılarının geçmişine baktığımda hepsinin bir otomotiv ana sanayisi tozu yuttuğunu, hatta ve hatta bazılarının 20-30 yıl o yerlerde bulunduğunu görebiliyorum. Bu bağlamda topladıkları bilgi (know-how) ile bana ciddiyetlerini gösterdiler.

Böyle bir ekibi finanse etmek gerçekten de zor olsa gerek. Bu zorluk sadece ve sadece büyük hedefleri olan insanların yapabileceği bir şey.

Gemlik de fabrika için hedef nokta olarak gösterildi zaten. Fabrika inşa etmek işin en kolay kısmı. Mesele sistemi tasarlamak. Bu 150 kişi, fabrika kurulana kadar sistemi ve süreci tasarladığı takdirde, gerisi sadece teferruat.

Yerli Otomobil Yapmak İçin Çok Mu Geç Kaldık?

Hem evet, hem de hayır demek istiyorum. Eğer bugün kalkıp içten yanmalı motor yapacağız dersek, o tren kaçtı diyebilirim. Belki dışa bağımlılığı azaltmak amacıyla yapılabilir ancak dünya çapında bir marka olamaz.

Çünkü o yarış başlayalı çok oldu. Birkaç şirketin başlangıç tarih ve yerlerini zaman çizgisine yerleştirdim. Bu şemadan anlayabileceğimiz gibi yarış 1900’lü yılların başında başladı. Ortalarında dahil olanlar genel olarak 2. Dünya Savaşı sonrasında ayakta kalan ülkeler.

Çin’in 1986’da başlayan serüveni dışında sadece Tesla kalıyor ki o da sadece elektrikli araç üretiyor. Yani bu görsel de bize diyor ki, otomotiv sanayinde yeni bir devir başlıyor, eskisine yetişmeye çalışmak mantık dışı.

Yerli Otomobil İçin Neler Yapabiliriz?

Bir söz duymuştum bir yerlerde. Herkes ‘Allah’ım açları doyur, düşkünlere yardım et,‘ diyor ancak kimse ‘benim vesilem ile‘ demiyor.

Herkes Türkiye kalkınsın, daha iyi seviyelere gelsin istiyor. Ancak vatandaş ‘ben ne yapabilirim ki?’ diye düşünüyor. Çok şey yapabilirsiniz. En değerlisi de çocuklara otomobilleri kullanmaktan çok; üretmeyi aşılamak olacaktır. İşte o vakit yerlileşme oranında daha ileriye gideceğimizden emin olabilirsiniz.

Bir tren kaçtı. Sonraki tren henüz yola çıkıyor. Rekabet edebilmek için illa da eskinin teknolojisini üretir olmamıza gerek yok. Biz Türkiye olarak 60 yıldır araba üretiyoruz. Her aşamasında bulunuyoruz. Biraz dürüstlük ve sadakat ile başkalarının içine girmek istediği bir yarışı biz başlatabiliriz.

1 Ocak 2020 0 yorum

Düşünce Harmanı Genel

Benim Babam Google Gibi Adam!

Yazar salihkus 23 Nisan 2016

Yazar salihkus

Eski laflar değişti. Yeni laflar hayatımıza yön verir oldu.

Toplumda ortaya çıkmış her deyişin (lafın) kaynağı insanların o dönemlerde yaşadıkları hayattır. Telefonumda bir uygulama var. Bana su içmem gerektiğini hatırlatan bir uygulama. Arada sırada bana bildirim gönderiyor ve bildirimler gerçekten de oldukça komik olabiliyor. Giriş cümlemi de aslında oradan kopyaladım;

“Eski laflar değişti; su içenin, bardak dolduranın.”

Şöyle bir geçmişe baktığımızda gerçekten de eski laflar değişti. Fakat ben bu yazımda daha farklı bir konuya değineceğim: Google Gibi Olmak.

Eskiden Nasıldı?

Eskiden hayatın gereksinimleri daha farklıydı. Yani iyi bir iş adamı, üretken ve yeni gelişimler getiren bir insan olabilmek için bireyler yetenekli olmaya ihtiyaç duyuyorlardı. Başka bir deyiş ile evdeki musluğu tamir edebilmeli, bozulan lambayı değiştirmeli hatta paslanan bahçe demirlerini boyamalıydı. Bu yetkinlikler bizi ‘iyi’ kılardı.

Bir klasik olarak işe girerken hem telefona bakmanız hem yerleri silmeniz hem de çayı demlemeniz istenebilirdi. Bunun için de yetkinlik dağarcığının geniş olması gerekirdi. Zamanın da gereksinimi belki buydu. Usta diyebileceğimiz insanları son çare olarak çağırırdık. Öyle ki eski filmlerde de görebiliriz bir babanın evdeki bir iş için dışarıdan usta çağırması demek kendisini aşağıması gibi bir şeydi. Çünkü o baba o işi yapabilme yetkinliğine sahip olmak zorundaydı. Bu zorunluluk da geçmişten o güne dek gelen alışkanlıklar ve kültürün etkisiydi.

Ancak günümüzde yeni bir çağ ve kültür var.

Şimdi Nasıl?

Çağımızın adına ne diyoruz bilmiyorum. Gelecekteki nesiller günümüzden nasıl bahsedecek onu da bilmiyorum. İnternet çağı, bilgi çağı ya da sosyal medya çağı olabilir belki. Sonuçta artık çağlar da daha kısa. Çünkü zamanımız az, daha fazla çağ üretmeliyiz!

Yukarıda bahsettiğim bütün o her işi bilmeli gibi düşünceler, fast-food kültürünün yerleştiği hemen hemen her yerde yok olmakta hatta yok oldu bile. Kesinlikle bunun doğruluğu ya da yanlışlığını sorgulamayacağım fakat bu değişimi fast-fooda bağlamamın sebebini söylemek isterim. Fast-Food dediğimiz durum kısa öğle arasında ya da bir yere hızla giderken yoldaki kısa bir molada karnımızı doyurmak için var olan bir sistem. İki saat boyunca bir yemeğin pişmesini, ısınmasını bekleyemeyiz çünkü zamanımız değerli. Bir an önce işe gidip daha çok çalışmalıyız. Çünkü daha çok paraya ihtiyacımız var. Çünkü bu dünyanın hastalığı, sağlığı var. Olurda böylesine çok çalışıp, sürekli fast-food beslendiğimiz için sağlığımızı kaybedersek, hastane masrafları için para lazım. Para için iş lazım ve… Neyse.

Sonuç olarak artık evimizdeki bozuk lambayı değiştirmek ya da boyanacak demirleri boyamak zorunda değiliz. Ne toplum ne de içgüdülerimiz bize bunu söylemiyor. Aksine içgüdülerimiz bize diyor ki, bu işi sen mi yapacaksın? Çağır bir usta, gelsin yapsın. Çünkü senin zamanın daha değerli. Çünkü senin o boş işlere ayıracak vaktin yok, işi erbabına bırak. Yani Google gibi ol.

Google Gibi Derken..?

İnternet alemindeki en büyük dönüm noktalarından birisi de Google.com adresinin hizmete girmesidir diye düşünüyorum. O ve ardından gelen her şey dünyamızda farklı noktaları değiştirdi. Eskiden her on yılda bir gelen değişimler beş yılda bire, yılda bir hatta neredeyse ayda bire düştü. Gazeteyi her açtığımızda yeni bir ürün ve gelişim, yepyeni bir meslek tanımıyla uğraşır olduk. Evimizde kullandığımız lamba, kapımızın önündeki demir bile değişti. Hepsinin garantisi, yetkili servisi, teknik sorumlusu ortaya çıktı. Artık o işleri yapmak zorunda olmadığımız gibi yapmak konusunda da yetkili değiliz.

İnternet alemi gibi. Gelişen yeni teknolojide bir yer edinmek gerekiyordu. Sağlam bir site ile insanları kendine çekmeli ve sende sürekli trafik oluşturmalarını sağlamalıydın. Ancak her işten anlamak dediğimiz gibi geçmişte kaldı. Bir işte uzmanlaşmak da oldukça zaman alır oldu. Bu noktada yapabileceğimiz iş, uzmanı tanımak oldu.

İşte yazının en başından beri lafı eveleyip geveleyip söylemeye çalıştığım şey bu; network.

Google aslında hiç bir şey bilmeyen, sadece aradığınız şeyin nerede olabileceğini size söyleyen bir platform bildiğimiz gibi. Fakat bu onu dünyanın en çok tıklanan sitesi yapıyor. Bİldiği bir şey yok aslında. Yani benzetmemizden yararlanırsak, eski tarz bir ampulü değiştiremez ya da bozulan ütünün tek bir vidasını bile açamaz. Ancak mahallenin tam ortasında oturabilir ve herkese aradığı hizmeti nerede bulabileceğini söyler.

-Ampul mü alacaksın? İki sokak aşağıya sonra sağa, orada Orhan Abiyi bul.
-Cam kırıldı? Kemal Baba iş görür, hemen soldaki dükkan.
-Su bitti? Sen git ben gönderiyorum.

İşte bu Google gibi adam olmak!

Günümüzde gerçekten de insanların çoğunun sizden beklediği bu. Ya da şöyle söyleyeyim, başarıya götüren en kestirme yollardan birisi bu. Aşırı bilgili olmanıza gerek yok. Belki bir telefon uygulaması yazamayabilirsiniz ya da bir katalog nasıl oluşturulur bilemeyebilirsiniz, fakat bu işleri kimin yapacağını biliyorsanız siz aranılan kişisiniz. Ger gün öylesine fazla bilgi üretiliyor ki, takip etmek imkansız. Kimse hepsini bilemez ve bilmesine de gerek yok. İşini göreceği kadarını öğrenmek ister insan. Bu noktada da Google gibi adamlar devreye girer.

Google gibi adam olmayı başarabilmek belki de daha zordur ancak bana göre sizi başarıya götürecek temel anahtarlardan birisidir. Yani network önemli vesselam.

Başlığımı da ‘Benim babam Google gibi adam!’ çağrışım yaptığı gibi araba reklamından aldım. Çünkü belki de gelecekte çocuklar gerçekten de birbirlerine üstünlük taslama yarışında böyle diyecekler;

Benin Babam Google Gibi Adam!

Keyifli yaşamlar,

23 Nisan 2016 0 yorum

Genel

İnsan Kaynakları Zirvesi – Akılcı Sadelik, Konuşmalardan Kısa Notlar

Yazar salihkus 3 Mart 2016

Yazar salihkus

Merhaba arkadaşlar. Bu yazımda, bir önceki yazımda katıldığımı belirttiğim zirvedeki konuşmalardan aldığım notları sizlerle paylaşacağım. Elimden geldiğince ana oturumlara katılmaya çalıştım ve notlar aldım. Umarım kısa kısa bahsedeceğim konuşmaları yeterince açıklayabilirim.

Birinci Gün

Açılış tam zamanında hoş bir müzik ile başladı. Trio Mandili‘nin katılımı ve melodileriyle naif bir şekilde başlatılan zirvede konuşmacılar bir birlerini izlediler. İlk gün genel olarak ana oturumlar üzerinden ilerledi. Whitney Johnson bizlere “Yıkıcı Yenilik” den bahsetti. Bizlere kendi kitabı “Disturb Yourself” hakkında bilgiler verirken “S” eğrisinin hayattaki ve özellikle iş yaşamındaki yaklaşımlarını aktardı. Kısaca “S” eğrisini bir kişinin ya da kurumun bir konu üzerindeki ustalaşma sürecini gösteren bir süreç grafiği olarak tanımladı. Konuşmasında beni en çok etkileyen sözlerini biraz sorgulayıcı olarak değiştirince ortaya bana ondan güzel bir anı olarak şu cümle kaldı: “Ustalığa ulaştıktan sonra yeni bir eğriye atlamazsak ustalığa ulaşmanın anlamı nedir ki?” .

Ardından gelen Steven D’Souza basitçe insanların belki de en çok ihtiyacı olan şeyi anlattı bize; bilmiyorum diyebilmek. Bize göre (Türkçe konuşanlara göre) o tek kelimenin, ona göre de o üç kelimenin insana verdiği rahatlığı anlatmaya çalıştı. Bilmemenin aslında insanı yeni kapılara yönlendiren bir şey olduğunu aktardı. Sözleri ve örneklerinin bir kısmı bana Avatar filmini hatırlattı. Neytiri ve halkının Jake Sully’e söylediği kelimeler; “Sizin bardağınız dolu, size bir şey öğretemeyiz.” tam manasıyla Steven’ın söylemeye çalıştığı şeydi bence. Öğrenebilmek için bardağımızın boş olması gerekir, (bardak örneğini de kullanmıştı Steven) bilmemek de güçsüzlük değildir, bilgisi sonsuz olan dünyadan hala yeni bir şeyler alabileceğinizin sinyalidir. En son konuyu oraya nasıl bağladığını hatırlamıyorum ancak son cümleleri arasındaki bir söz de beni etkiledi. O da alıntı yapmış ancak güzel bir alıntı olmuş; “Bir yol yoktur; yol yürüdükçe oluşur.”.

Üçüncü olarak gelen konuşmacı Management Centre Türkiye’nin (MCT) CEO’su Tanyer Sönmezer‘di.Renkli kişiliği, hareketli ve interaktif sunumu ile bizlere fazlaca sayısal ve sözel bilgi aktarmış olmasına rağmen tamamı akılda kalıcı oldu. Altın bir kural olarak kendisinde öğrendiğim şey; insanın aklında tek seferde en fazla beş maddeyi akılda tutuşu oldu. Yani bir yönerge oluşturacaksak ya da altın kurallar silsilesi ortaya koymaya çalışıyorsak aklınızda bulunsun maddeleri en fazla beş tane olmalı. Ötesi akılda kalmıyormuş. O da bize beş maddelik bir yönetim stili gösterdi ve bunu akılda kalıcı bir şekilde sundu; “Keep Calm and Giga Byte” dedi.

G için; Geleceği göster,
İ için; İş birliğini arttır,
G için; Gücü doğru dağıt,
A için; Anlamaya çalışma anla,
BYTE için; Bırak Yapılacakları Takım Emretsin.

Konuşma sırasında yanına Ersun Yanal‘ı da çağırarak beraber bir konuşma yaptılar. Bir takımı yönetmenin de aslında bir şirketi yönetmekten çok farkı olmadığını anlattılar bize. Buradan da bütün hayatın aynı şekilde yönetilebileceği sonucuna vardılar.

Dördüncü olarak sahnedeki yerini alan konuşmacı Finansbank’da İK, genel müdür yardımcılığı yapan Hakan Alp oldu. Bizlere ‘Oyunun Kurallarını Değiştirmek İster Misiniz?’ dedi. Konuşmasının başında dünyadan çeşitli sanatsal örnekler verdi ve bu örneklerin ne kadar sürede tamamlandığını anlatttı. Da’Vinci dedi; Son Akşam Yemeği tablosunu 5 yılda bitirdi. 60 yılda biten heykeller, 3 yılda biten tavan boyaları… Ve bütün bunlar şuan adını hayranlıkla duyduğumuz insanlardı. O noktalardan Henry Ford’un üretim bandı zamanlarına gelişimizi ve üretimin ne kadar da hızlandığını ve karmaşıklaştığını söyledi. Haklıydı da. Sonrasında dedi ki Kaizen, TQM. Yani; önce karmaşıklaştırdık bütün üretim süreçlerini, şimdi de sadeleştirmeye çalışıyoruz fakat tarih bize zaten karmaşık şeylerin gereksiz olduğunu söylüyorsa neden bu çaba? Son olarak kendisinin güzel bir sözünü not ettim; “Önemli olan değişimi yakalamak değil, değişimi oluşturmak.“.

Öğleden önceki son konuşmacı da Kariyer.net’in genel müdürü; Yusuf Azoz oldu. Yusuf Bey bizlere basitçe günümüzde yaşanılan dönüşümü anlattı. Dijital dönüşüm dedi. Bizlere Codelco adında bir bakır üreticisi şirketten bahsetti. Şili’de bulunan şirket zaman içerisinde süreçlerini dijitalleştirmeye başlamış. Hedefleri sadece bilgisayar başından kontrol ile bir madem idare etmek ve anlaşıldığı üzere buna çok da uzak değiller.

Öğleden sonraki ilk etkinliği pas geçip direk olarak Steve Chapman ile devam ettim güne. Steve bizlere karmaşadan korkmamayı, onun üzerine yürümeyi ve belirsizliği sevmemizi söyledi. Bilinmeyen şeyden yeniliklerin çıkacağını anlattı. Basit, kısa ve net bir şey söyledi bizlere; başarılı olacağını biliyorsanız deney değildir. Yani işi sağlama almak güzel bir şeydir ancak, risk olmadan da kazanç olamıyor ne yazık ki.

An Coppens belki de en sevilen konulardan birisini ele aldı; oyunlaştırma. Öğrenmede oyunlaşmanın insanların öğrenebilme kabiliyetlerinde ne kadar da büyük bir rol oynadığını aktardı bizlere. Basit birkaç adım ile oyunlaştırmanın aslında çok kolay bir şekilde yapılabileceğini göstermeye çalıştı. Konuşmasında ufak bir etkileşim ile bizlerden bir oyun önerisi aldı. Paylaştı, paylaştırdı. Etkileyici bir konuşmaydı.

Sonrasında gelen konuşmacı benim gün başından beri kim olduğunu merak ettiğim birisi çıktı; Tara Swart . Gün başında en önde, solda oturan ve hemen hemen bütün konuşmaları dikkatle izleyen birisi vardı. Belki birileri de tam olarak benim önümdeki koltuklarda oturuyordu, bilmiyorum fakat Tara en başından beri, sıra kendisine gelene dek çıkan konuşmacıları dinledi. Kulaklığı ile Türkçe konuşmalara dahil oldu. Ben de sahneye doğru gidince onun kim olduğunu fark ettim. O da hayatı basitleştirme ile geliştirebileceğimizden bahsetti. Bir şeyi %10 değiştirmek yerine; 10 şeyi %1 değiştirin dedi. Başından geçen bir göz olayını anlattı bizlere. Doktoru gözlerin bozuluyor demesine rağmen alışkanlıklarında değişiklik yapmayıp, aynı mesafeden, aynı ışık ile kitap okumaya devam etmiş. Kendisi asla gözlerinin bozulduğuna inanmamış. Sonraki kontrolünde doktoru şaşkınlıkla iyileşen gözleri görmüş. İnanmak her şeydir. Bir de hayattaki stresimizi azalmak için belirlediğimiz işlerimizi, her gün aynı saatte yapmamızı önerdi.

Onun ardından dinlediğim için çok memnun olduğum birisi çıktı sahneye; Peter Hawkins. Türkiye’yi sevdiğini, çünkü sevdiği iki insanın buralı olduğunu söyledi; Mevlana ve Nasreddin Hoca. Ben de Mevlana’yı seven birisi olarak buna çok şaşırdım. İlgiyle dinledim kendisini. “Bizleri buraya getiren şey, geleceğe taşımayacaktır.” dedi. Etkileyici bir sözdü. Çevremizdeki dünyadan daha hızlı öğrendiğimiz ölçüde ayakta kalacağımızı belirtti ve 10 yıl içinde çevremizde gördüğümüz her 3 kuruluştan birinin yok olacağını söyledi. Öğrenme hızı ve öğrenilebilecek bilginin üretim hızı göz önüne alındığın da çok daha kötü rakamlar bile verilebilirdi. Bizlere basit bir oyun oynattı; arka arkaya dizilmiş on kişiyi bir koridora aldı. Diğer koridorlara da onar kişi seçti. Sonrasında en öndekilere sadece 3 basit hareket gösterdi. Onların görevleri hareketleri görmeyen arkadaşlarına hareketleri iletmekti. Her seferinde birer kişi öne geçecekti. Bir nevi kulaktan kulağa. Fakat daha ilk adımdan yanlışlıklar başladı. En sonda hiç bir koridor, hiç bir hareketi doğru yapamıyordu. Şirket içi iletişimin uzun olmasının zararlarını anlatmış oldu bence çok güzel bir şekilde.

Benim için gün orada son buldu. Fuar alanını biraz daha gezip çıktım.

İkinci Gün

Evim ile konferansın yapıldığı yer arası trafiksiz olarak bir buçuk saat sürdüğünden ve önceki gün oldukça yorulmuş olduğumdan sabaha geç kaldım. Ben ana salona girdiğimde Hasan Söylemez konuşmasını yarılamıştı bile. Kendisi Türkiye’yi bir baştan öteki başa bisiklet ile gezen bir gezginmiş. Gezilerinden anlar aktardı bizlere. Çok kalamadım salonda ancak henüz ben çıkmamışken çok güzel bir şeye değindi; yanına neden para almadığına. Para insanı kendisine bağlayan bir zincir gibidir, elinizde varsa bir şeyleri alabileceğinize güveniniz vardır fakat bittiği anda güveniniz biter, dedi. Yani kelimeler tam olarak böyle olmasa da bunu anladım diyelim. Fakat parasız yola başlayarak güvene ulaştığını anlattı. Örneğin yemek karşılığı tarlada çalıştığından ya da başka bir iş yaptığından bahsetti. Eski usul yemek kazanmıştı.

Ben konuşmayı dinlerken aşağıdaki bir salonda öğrenci katılımcılara ayrı bir çalışma yapılacağını söyleyen maili aldım ve maalesef konuşmadan çıkıp aşağıya indim.

Ufuk Kılıç karşıladı bizleri ve bize Brian Mayne’nin “Goal Mapping” metodunu anlattı. İnsanın hedeflerini kendisine hem sağ beyni için hem de sol beyni için ayrı ayrı anlatmasını temel alan bir yöntemdi. Sadece yazarsak ya da sadece çizersek, tek bir beyin lobuyla işi yapmaya yöneliyorduk; fakat her ikisini de yapmak, bizi her şekilde o hedeflere yöneltiyordu. Konuşması sırasında bize çeşitli videolar ile katkılarda bulundu. İnsanın kendisine inanmasının ne kadar önemli olduğunun bilimsel olarak da, deneylerle kanıtlandığını görmek beni bir kez daha memnun etti. Kendimize inandığımız ölçüde varız sonuç olarak.

Bu eğitimden sonra ana oturumlara büyük bir ara verildi ve paralel oturumlara geçildi. Paralel oturumların da çoğu güzel yerleştirilmişti fakat bir iki tane girmek istediğim konuşma aynı anda olduğu durumlar da yaşandı. Yine de değerli konuşmacıların paylaşımlarına katılabildim.

İlk olarak Fulya Karakum‘u dinledim. Kendisi benim de tez konum olan performans yönetiminden bahsetti. Eski modeli, klasik modeli ve geleceğin modeli olarak adlandırılan düşünsel performans yönetimini anlattı. Şirketlerin genel olarak performans değerlendirmesi yaparken kullandığı yöntemleri sayılar ile aktardı bizlere. Örneğin şirketlerin %70’i kendi performans yönetim sistemlerini beğenmiyorlar. %69’luk bir kesim değerlendirmelerde 5’li skalayı tercih ediyor. Yöneticilerin %60’ı geri bildirim yapmıyor ve daha niceleri. Gelecekte var olması gereken sistemin de dönemlik tekrarlanan değil de, yıl içinde dağılmış görevlendirme ya da hedeflendirme sistemi olacağını anlattı.

İkinci olarak katıldığım paralel oturumda “Liderler Kahvesi” topluluğundan ortaya çıkan bir projenin sunumu yapıldı. Bilkent Üniversitesi öğrenci ne istiyor sorusuyla yola çıkarak bir simülasyon geliştirmişler. Bir mülakat simülasyonu. İçerisinde gerçek İK temsilcilerinin olduğu, gerçekten başvuruların açıldığı, CV’nin, sunumların ve gerçek mülakatların yaşandığı bir simülasyon gerçekleştirilmiş. Böylece öğrencilerin ilk iş görüşmeleri için ellerine eşsiz bir tecrübe verilmiş. Geri dönüşlerin güzelliğinden bahsettiler. Böyle güzel çalışmaların olduğunu öğrenmek beni mutlu etti. Ve özellikle vurgulanan şey de kesinlikle ve kesinlikle geri dönüşlerin çok önemli olduğuydu.

Katıldığım son paralel oturum da Amazonlar’da Bahçıvan Olmak (Sefa Karahan) konulu konuşmaydı. Genel bir odak değil de, yaşamı yaşayışımıza dair bir felsefe aktarıldı. “Bugün kaç kere hayır dediniz?” sorusunu soran Steve Jobs’ın, en az üç defa hayır dememiz gerektiğini söylediğini öğrendim. Pek fazla hayır diyemeyen birisi olarak denenmeye değer bir yaklaşım olabilir. Ancak mesele nelere hayır dediğimizde bitiyor sanırım. Çocuk yetiştirmek için de güzel bir metoda değildi; oyuncakları sadece ve sadece o istediğinde alın dedi. Böylece istediği şeye sahip olmanın değerini anlayan birisi olabilirmiş.

Son ana oturum da Gamze Saraçoğlu‘na aitti. Bizlere modadan bahsetti. Benim pek ilgi alanıma girmediği için o konularda fazla notum yok ancak kendisinin başarı hikayesi ilgimi çekti. Bir işletme bölümünü bitirdikten sonra iş hayatından radikal bir kararla ayrılık dünyanın önde gelen moda okullarından birisine gitmiş ve buradan 3. olarak mezun olmuş. Sadece durdum ve böylesine güzel radikal kararlar alabilmek ne güzel diye düşündüm.

Gün Sonu

Böylece zirveyi bitirmiş oldum. Umarım aldığım notlar sizleri memnun etmiştir. Elimden geldiğince doğru derlemeye çalıştım fakat bir hatam olduysa şimdiden affola. Çok güzel tavsiyeler ve paylaşımlar vardı. Ben bir şeyler öğrendim; umarım size de bir şeyler katabilmişimdir.

İyi yaşamlar,

3 Mart 2016 0 yorum

Düşünce Harmanı Genel

Öğrencilik Maliyet Paradoksu

Yazar salihkus 31 Ocak 2016

Yazar salihkus

“Buradan bir öğrenci, abi.”

“Öğrenciyiz abi, biraz daha indirim yapsanız olmaz mı?”

“Abi zaten çok da sağlam dolap değil, on lira daha indirirsin ya,”

“Öğrenciyiz abla, evi soracaktık. Anladım, teşekkürler abla,”

…

Bu cümleleri, kelimeleri yani kısacası bu diyalogları eminim hepimiz az çok biliyoruzdur. Günlük yaşantımızda da sürekli başımıza gelen durumlardır bunlar. Belki bu diyaloglarda cümlelerin söylendiği kişiyiz, belki de o cümleyi söyleyen, belki de sadece şahit olan tarafız. Ben bu durumun “öğrenci” tarafındayım. Uzun yıllardır bu noktada kaldım, dolmuşlarda, otobüslerde hep öğrenci alır mısınız, dedim. Bazen ne öğrencisi dediler bazen de ses seda çıkartmadan devam ettiler. Kimileri de öğrenci insanla sohbet etmek isteyip, nerede öğrencisin diyerek bir sohbet başlattı. Ve işin ilginç yanı bütün bu olayların aynı dolmuş hattı üzerinde, farklı insanlarla yaşandığını da söyleyebilirim.

Yani birisi bizde öğrenci yok derken, diğeri neyse deyip geçiyor, bir diğeri ise mutlu olup sohbet etmek istiyor. Bu durum bana her zaman çok ters gelmiştir. Tersliği size benim sürekli olarak yaşadığım bir örnek ile anlatmak istiyorum. Olaydaki paradoksu, tezatlığı net bir şekilde gösterebilecek bir örnek.

Anne tarafından olan dedem zamanında iyi işçilik yapmış, az çok bir şeyler kazanmış ve klasik Türk insanı mantığı ile toprağa, eve yatırım yapmış. Çünkü karlı olabilecek tel şey(!) topraktır. Gel zaman git zaman ev sayısını kendi ve çocuk sayısına göre ayarlamış ve bir tane de fazladan kalmış. Zaman zaman kiracı alınmış, bazen boş kalmış öyle geçinip gitmişler.

Şimdilerde Allah Rahmet Eylesin, vefat etti. Ondan bir süre öncesinde de rahatsızdı ve ananem ilgilenirdi kiracı, tadilat ve saire işlerle. Ben de küçükken anlamazdım elbet, ancak kiracı seçenekleri arasında kesinlikle öğrenci olmamasına özen gösterilirdi. Benim de yaş ilerleyip, üniversite filan olunca sordum, neden öğrenci adam olmasın, dedim.

“Eve iyi bakmaz, kırar döker,” dediler.

Neymiş mantık, aile olmadığı için geçici olacakmış, o yüzden özenli bakmayacakmış. Bu yüzden de hiç bir öğrenciye şans vermeksizin, sürekli o seçeneği göz ardı ettiler. Zaman geçti benim üniversitede ilk yılım bitti, yurttan çıkıp ev, apart filan bakacağım. Ev bakıyorum, çoğu ananemin mantığında; öğrenci mi, biz aile bakıyorduk. Apart bakıyorum, şu kadar para, bu kadar para; normal evin iki katı kadar.

Uzun uzun aramalar mı yapmadık arkadaşımla, emlakçılar, sokaklar mı gezmedik. Hatta net hatırlıyorum bir gün bisiklet kiralayıp geldik de sokak sokak gezdik, acaba emlakçı olmadan bulabilir miyiz diye ama nafile. Sonunda kiraladık, yaz tatili oldu memleketlere gittik. Ne yaptın, ne ettin, ayarladın mı evi diye sohbet ediyoruz. Sohbette kiraladığımız evin kirasını söyleyince ananemden sürekli duyduğum bir cümle duydum, her zaman söylerdi ancak ilk defa böylesine bir tezat dolu gelmişti kulağıma;

“Öğrenciyiz diyeydiniz, biraz indirim yapsaydı ya,” dedi.

Kendi evini öğrenciye kiralamayı aklının ucundan bile geçirmeyen kadın kalkmış bana indirim yaptırtsaydın ya dedi. Tutamadım kendimi hemen laf söyledim bende, en azından sizin gibi değil adamlar, soysalar(!) da ev veriyorlar öğrenciye. Fakat cevaplar da hazır; o başka, bu başka.

İşin özü bu yani. Anlatmak istediğim tezatlık ve paradoks diye nitelendirdiğim olay bu. Bu sadece benim ananem değil, hemen hemen her insanın gösterdiği bir tavır. Herkes kendi ailesinden olan öğrenciye insanların kolaylık sağlamasını, indirim yapmasını hatta harçlık vermesini istiyor. Ancak hiç kimse kalkıp da sormuyor ki sen hangi tanımadığın öğrenciye yardım ettin? Yardımı geçtim malını parasıyla kiraladın? Yok.

Herkes kendi öğrencisine öğrenci indirimi isterken kimse başkasının öğrencisine öğrenci indirimi yapmak istemiyor. Ama anlamak istemiyoruz ki öğrenciler hepimizin öğrencisi, çocuklar hepimizin çocuğu. Oluşturacakları ülke, dünya hepimizin.

Özellikle üniversitede ikinci el eşya satan insanlar, ev sahipleri, apart sahipleri bu işleri öylesine kendi lehlerine kullanıyorlar ki, gelecekte o mesleklerden birisini yapabilirim. Kimse evini kiraya vermek istemeyince insan kalkıyor bir apart yapıyor ve iki fatura dahil diye normal evin iki katı para alıyor. Çünkü biliyor ki ailesi çocuğunu okutabilmek için o parayı gönderecek. İnanıyor ki her öğrenci zengin, paralı. Ancak değil. Yüzlerce, binlerce öğrenci sadece bu tür piyasalar yüzünden adam akıllı okuyamıyor. Fakat herkesin ailesi öğrencilere indirim yapmasını istiyor; kendileri yapmasalar da.

Bunu zıttı durumlar da mevcut elbet ancak anlatmaya çalıştığım gibi olayların daha çok olduğunu düşünmekteyim. En azından yaşadıklarımın bu yönde olduğuna inanıyorum. Ve bu öğrencilerde okuma şevkini kırmaktan başka bir işe yaramıyor. İstanbul’daki bir ev ile Denizli’deki daha küçük bir evin kirası aynı ise, Denizli’deki evde öğrenci vardır. Hatta işi abartıp Denizli’deki iki farklı evin -hemen hemen aynı evler olduğunu var sayarsak- kiraları farklıysa, kirası yüksek olanda erkekler oturuyordur.

Söylediğim durumları çevrenizde illa ki gördüğünüze inanıyorum. Ne kadar etkili olur bilmiyorum ancak bu yazıyı okuyandan ricam şudur ki, şuan bir mağdur iseniz, gelecekte “bize de böyle yaptılar,” demeyin; yapılanın ardından hissettiklerinizi de hatırlayın, “bize böyle yaptılar, zorlandık, okuma isteğimizi sömürler, siz rahat rahat okuyun” diyin. Vardır elbet evi kötü kullanacak öğrenci ancak kullanmayacak öğrenci de var. O öğrenciler okudukça sizlerin çocukları, torunları daha güzel bir dünyaya merhaba diyecek.

Kişi kendi yaptığını başkasından beklemeli, öyle yapılması en güzelidir.

Keyifli hayatlar,

31 Ocak 2016 0 yorum

Genel

Bir Word Hikayesi – İçindekiler Sayfası Oluşturmak

Yazar salihkus 13 Ocak 2016

Yazar salihkus

Merhaba arkadaşlar.

Şu aralar finaller ile uğraşmaktayım. Proje haftasından yeni çıktım ve iki haftadır da bir şey yazamadım. En son Excel’i anlatan bir seriye başlamıştım. Onu devam ettirmeden şimdi de Word serisini başlatıyorum. Her ikisini de yavaş yavaş ilerletmeyi düşünüyorum. Çünkü mühendis adayı olarak sadece birine değil, hepsine ihtiyacımız var. Şimdi biraz bu yazının konusuna dönelim.

Yeni bir şey denedim ve ekran videosu çekerek bir anlatım yapmaya çalıştım. İlk deneyimim olduğu için hatalarım varsa kusura bakmayın şimdiden. Elimden geldiğince açıklayıcı olmaya çalıştım.

Video içinde de ayrıntılı olarak görebileceğiniz üzere Word açılışında bizlere hazır olarak birçok yazı formatı sunmaktadır. Genel olarak “Normal” formatı ile ilerleyip, yazı tipi ve benzeri değişiklikleri yazı üzerinden yapmaktayız. Ancak zaman bizim için ilerledikçe uğraştığımız metinlerin büyüklükleri artmaktadır. Bu yüzden gösterilen formatlar ile çalışmak daha mantıklı hale gelmektedir. Ben sadece proje raporu, ödev raporu hazırlarken bu şekilde çalışıyorum. Bu formatları özellikle içindekiler sayfası oluşturmak için kullanıyorum.

Videoda formatlara dair daha çok bilgi ile içindekiler sayfasının oluşturulması sürecini görebilirsiniz. Kullanılan program Word 2013’dür.

https://youtu.be/trnNhpeV3B8

Oluşturulan içindekiler sayfasının her bir başlığına direk gidebilmek için “CTRL+Sol Tık” kullanabilirsiniz. Hatta dosyayı PDF uzantılı kayıt etseniz bile aynı işlevi kullanabilirsiniz.

Bir rapor hazırlarken planlı çalışmak, izlenecek rotayı belirlemek önemlidir. İçindekiler sayfasını oluşturmak da sizin rotanız olacaktır. Bunu dinamik bir şekilde yapmak da gelecekte fark ettiğiniz hataları düzeltmekte size kolaylık sağlayacaktır. Aynı zamanda bu yapı düzenli bir yapı olduğundan şekil olarak da raporunuz oldukça hoş gözükecek ve içindeki bazı eksiklikleri gizleyebilecektir. Bu etki çoğu zaman benim kurtarıcılarımdan birisi olmuştur.

Keyifli günler, iyi çalışmalar. Varsa sınavlarınızda da başarılar.

13 Ocak 2016 0 yorum

Düşünce Harmanı Genel

Uyumak İçin Güzel Bir Yer

Yazar salihkus 1 Ocak 2016

Yazar salihkus

Geçen her insan büyüyor ve görüş açımızı geliştiriyoruz. Vizyonumuz, yetkinliklerimiz ve yaptıklarımız bir çığ gibi ilerliyor. Hiç bir şey yapmayan insan da, bir şey yapmayana nazaran deli gibi çalışan insan da sürekli gelişiyor. Teknolojiye ve gelişmeye hem katkı sağlıyor, hem de ayak uyduruyor!!!

Ya da sadece benliğinden bir adım daha uzaklaşıyor.

Geçen gün tez çalışması için gittiği firmadan çıktım. Mesai bitti ve servis alanına gittim. Bineceğim servisi buldum, otobüsün arkalarına doğru bir yere oturdum. Yanıma kimse oturmadı; tam otobüstü ve en fazla 3’te 2’si doluydu. Malum, kıştayız; hava kararmıştı bile. Araç henüz hareket etmeden düşündüm; eve gidince ne yapacağım?

Biraz dinlen,
Bilgisayarını aç ve proje ödevin için çalışmaya devam et,
Arkadaşlarınla takıldığın yerlere ortak çözümler üret,
Gece bilmem kaçta yat,
Sabah yine erkenden kalk ve işe git,
İşten çık eve gel,
Projeye devam…

Şöyle bir baktım da bitmesi gereken çok proje ödevi, okunması gereken çok makale, karar verilmesi gereken çok iş vardı. Hiç durmadan çalışmalıydım, aynen önceki günlerde de yaptığım gibi. Evdeyken uyku da zaman kaybıydı. Uyuduğum her an aslında yapabileceğim bir iş olabilirdi.

Sonra dedim ki şuan ne yapabilirim?

Otobüsten indikten sonra illa ki bir koşuşturmaca ile işlere devam edecektim. Bende sadece kafamı cama yasladım ve gözlerimi kapattım. Uyudum. Bütün yol boyunca uyudum. Ne yazık ki(!) Denizli’de yollar İstanbul’daki kadar uzun değil, bundan dolayı uyku safhası kısa sürdü. Ancak o yoldaki uyku, günlerdir yatağımda uyuduğumdan çok daha güzel geldi bana. Çünkü uyku, insanın kafası rahatken güzel oluyor. Ve yolda olmak, diğer işlerin çoğunu yapamayacak olmak bir nebze vicdanda rahatlık, uykuda huzur veriyor insana.

Otobüsten indiğimde İstanbul’un en çok neyini özlediğimi fark ettim; bitmek bilmeyen yollarını. Çünkü gerçek manada uykunuzu alana kadar uyuyabilirsiniz orada. Tabi benim gibi her türlü ortamda uyuyabilme yeteneğine sahip olmanız gerekli. Fakat ben öyle bir özelliğiniz olmasa da İstanbul’da bir süre sonra sahip olacağınıza inanıyorum.

Yani demem o ki, nasıl bir zamana gidiyoruz ki, uyku insanın kendi yatağında değil de, otobüste daha güzel geliyor? Yapılan icadlar, keşfedilen olgular benim kendime daha fazla zaman ayırmama olanak vermiyorsa neye yarar ki? İnsanların daha hızlı yemek yemelerini sağlayacak bir şeyden önce daha huzurlu yemek yiyeceklerini sağlayan bir şeyi bulmak daha doğru değil midir sizce de?

Her proje haftası gibi yine kafamda deli sorular. İnsana finaller gelse de rahat etsek dedirten olaylar… Yine de bir şeyler yapabiliyor olmak güzel.

Uyumak için güzel bir yer olarak sizlere toplu taşıma araçlarını öneririm. Kitap da okuyabilirsiniz tabi ancak sadece metro, tramvay gibi demir yollarında okuyabiliyorum, diğerleri mide bulandırıyor. O yüzden otobüsler uyumak için mükemmel yerler. Hele bir de yol dümdüzse… Değmeyin keyfime…

Keyifli uykular.

1 Ocak 2016 1 yorum

Genel

Bir Excel Hikayesi – Kısayollar

Yazar salihkus 13 Aralık 2015

Yazar salihkus

Merhaba arkadaşlar,

Denizli gittikçe serinlemeye başladı. Artık dengesiz bir Denizli havası yok önümüzde; dengeli ve soğuk bir haldeyiz gibi. Tabi bu kısım Denizli’de yaşayanlara bir selam, yaşamayanlara bir anlatım olarak mevcut. Neyse.

Neler yazsam işe yarar diye düşünürken excelin bildiğim kadarını anlatmaya çalışayım bari demiştim. Bir arkadaşım da şu kısayolları bir anlatsana demişti. Baktım, harbiden de bilmeyen insan çok, dedim demek ki işe yarayabilecek bir şey. Ben de exceli anlatmaya kısayollar ile başlayayım dedim. Sonrasında bir şekilde devam ederiz.

Öncelikle excel, hangi iş yerine giderseniz gidin, bir bilgisayar var ise erişebileceğiniz yegane programdır. İçerisinde bir lego gibi parçaları bulunur ve sizin onu birleştirmenizi bekler. O legolar ile kale de, araba da bahçe de yapmak sizin elinizdedir. Ben de elimden geldiğince yapabildiklerimi sizler ile paylaşacağım. İnternette bulunan birçok benzerinden farklı olarak anlatımda bir farkım olacağına inanıyorum.

Şuan Google Amcaya Excel Kısayolları yazarsanız önünüze gelecek sayfalarda (muhtemelen bu değil) bir ton bilgi olacak, hepsi doğru olacak ancak anlaşılması da zor olacak. Bu yüzden ben genel olarak kullanılanlarını sizlerle paylaşmayı hedefliyorum.

Neredeyse her kısayol ‘Ctrl’ tuşu ile başlar. Muhtemelen rastgele olarak ‘Ctrl’ye basılı tutarken bir tuşa basarsanız bir kısayola denk gelir.

Yukarıdaki tabloda bulunan kısayollar genelde kullanılan kısayollardır. Temel bir bilgi olarak bunları kullanmak gerekmektedir. Bu tuş kombinasyonları size hız katacak, işlemlerinizde daha hızlı olmanızı sağlayacaktır.

İkincil olarak nitelendirdiğim bu kısayolların da önemi büyüktür. Dediğim gibi bunun gibi daha nice kısayol mevcuttur. Ancak benim için bunlar temel sayılabilecek olanlardır. Hatta onları da sizin için iki ana gruba ayırdım gördüğünüz gibi. Sonraki yazılarımda planladığım ölçüde ekran görüntüleriyle devam edip, basit grafikler, tablolar, işlemler, formüller ve sonunda makroya giriş yapacağım. Ancak kısayollar bu işin temeli.

Ve şunu da belirteyim ki bu kısayolların çoğu zaten Windows’da benzeri işlemlere yarayan kısayollardır. Yani CTRL + C dosya kopyalama için de kullanılabilir. Bu yüzden farklı yerlerde de kullanabilirsiniz. Böylece alıştırma yapma alanınız genişler ve öğrenme süreci hızlanır.

Teşekkürler arkadaşlar, iyi çalışmalar, keyifli yaşamlar.

13 Aralık 2015 0 yorum

Genel

Türkiye İnovasyon Haftası, 2015

Yazar salihkus 9 Aralık 2015

Yazar salihkus

Merhaba arkadaşlar. Bu hafta Denizli’den kalktım geldim, İstanbul’a. Geçen sene de katıldığım Türkiye İnovasyon Haftası’na katıldım. Biraz zorluklarla da olsa üniversitemiz saolsun yine getirdi bizi buralara. Ancak bu sefer erken geri götürecekti, ben de İstanbullu olarak kendim dönerim dedim ve yine üç tam gün katıldım. En kısa anlatımla size söylüyorum ki bir mühendis adayı iseniz kesinlikle bu tip etkinliklere gitmelisiniz.

Genel Hatları

Türkiye İnovasyon Haftası genel hatlarıyla dünyanın dört bir yanından gelen, işlerinin ehli insanların hayat hikayelerini, kurdukları şirketleri ve daha nicelerini anlattıkları bir etkinliktir. İstanbul Kongre Merkezi’nde yapılan etkinliğin salonu benim Denizli’de görebileceğim salonların toplamı kadar filandır. Salonun ötesindeki fuar alanları zaten insanın ufkunu açan binbir türlü etkinlikle dolu.

Ben ve arkadaşlarım gibi Türkiye’nin dört bir yanından öğrencilerin de katıldığı bu etkinlikte yeni insanlarla tanışmamak elde değil. Farklı üniversitelerin neler yaptığını, üniversitelerin standlarından; Türkiye ve diğer ülkelerdeki şirketlerin nasıl da inovatif bir ruh ile dünyaya katkı sağladığını, şirketlerin standlarından görebiliyorsunuz. Aynı zamanla orta okuldan üniversiteye birçok öğrenci de kendi yaptıklarını sergiliyor.

Özellikle 13 yaşındaki bir çocuğun objelerin tanınması ve bir robot kolu ile rengine göre ayrıştırılması ile ilgili yaptığı çalışma benim kendimi kötü hissetmeme sebep oldu. Ben bu yaşımda onun yaptıklarının çeyreğini yapamadım, yapamam da. Ancak şunu görüyorsunuz, Türkiye’de güzel insanlar var.

Bu Sene Neler Vardı?

Bu sene gördüklerim neticesinde rahatlıkla söylüyorum ki 3 boyutlu yazıcılar dünyaya hakim olacak. Hatta birçok ülkede olmuş bile, Türkiye’ye de yavaş yavaş yayılıyor. İnsanlar yakın geçmişte dışarıdan 3D yazıcı tedariğinde zorlanırken, bugün insanlar kendi 3D yazıcılarını yapıyorlar. Bunun sebebi anladığım kadarıyla ‘paylaşan dünya’. Her şey artık açık kaynak olarak internete verildiği için geliştirilmesi ve takip edilmesi kolaylaşmış durumda. Yakın gelecekte, inanıyorum ki bir grup ürünü sipariş edeceğiz ve markanın semtimizde kiraladığı bir noktaya koyduğu yazıcıda o ürün direk olarak sıfırdan basılacak. Biz de direk olarak gidip alacağız. Yani kişiler ürünü sadece tasarlayacak, alıcısı olmazsa basılmayacak bile.

Bunların yanında robot teknolojilerinde ülke olarak oldukça ilerlediğimizi fark ettim. Tam manasından bu iş 7’den 70’e yayılmış durumda. 12 yaşında bir çocuğun parçaları tanıma ve önceden belirlenmiş kriterlere göre ayırma işlemini yapan bir robot yaptığını görünce sadece ağzım açık kaldı. Hem ülkem ile gurur duydum hem de benden de bir şey olmazmış ya, diyip kederlendim.

Bir tutam da sürücüsüz araçlara önem vardı sanki. Sürücüsüzleşen araçlar ile beraber gelişen araba özellikle akıllı ev sistemleri de dikkat çeken konulardandı. Google artık tam manasıyla şoför mantığını ortadan kaldırdı sayılır. Bunu hem etkileyici hem de korkutucu buluyorum. Artık insanların çalışmak için daha fazla zamanı olacak!!

Son olarak bu seneye dair olanlar içinde bahsetmem gereken şey Oculus VR, Lift. Sponsorluk amacıyla stant açan birçok ünlü marka ve kişisel yapım kuruluşları, hatta birkaç kullanıcı bile u teknolojiden bahsetti, kullandı. Bir bisiklet oyunu bile oynadım ve başım oldukça döndü. Gözlüğü ve kulaklığı takıyorsunuz, o dünyaya geçiş yapıyorsunuz. Üzerinde oturduğunuz bisikletin pedallarını çevirdiğinizde içinde bulunduğunuz dünyada hareket ediyorsunuz. Sokaklarda gezerken gerçek manada kafanızı çevirip etrafınızı izleyebiliyorsunuz. Ancak galiba beynim o tür bir simülasyona alışık olmadığından ben oldukça sarsıldım. Yine de tecrübe etmesi mükemmel bir şeydi.

Yani Diyorum ki;

Bu tür etkinlikler bizlere dünyanın aslında ne kadar da ufak olduğunu gösteriyor. Ben sanki zamanı bu tip etkinlikler sayesinde yakalıyormuşum gibi hissediyorum. Şunu unutmayalım, dünya tekleştikçe acı azalacak. Her ayrım, bir acı daha demek. Etkileşimimiz ne kadar kuvvetli olursa, bizler o kadar tek oluruz. Dünyada teknolojinin iyiye kullanılması gibi şeyler de var; silah teknolojilerinin aksine. Bunları keşfetmeli ve geliştirmeliyiz ki insanlık kazansın.

9 Aralık 2015 0 yorum

Düşünce Harmanı Genel

Yaptığın İşi Sevmek, Sevdiğin İşi Yapmak

Yazar salihkus 25 Kasım 2015

Yazar salihkus

İnsan yapı olarak kendisinden başarılı, üst bir insanı hedef almaya yönelmektedir. Bu ‘üst’ olmak, genelde kişinin yaptığı, başardığı işlerdir. Yani Steve Jobs’ın Apple’ı kurması, Henry Ford’un Ford’u kurup üretim sistemlerinde çağının öteye geçmesi ve diğer birçok örnek gibi. Haklıdır da insanlar. Yani bence de 1895’de kurulan ilk Lunapark ve onu takip eden Walt Disney’in girişimi takdire şayandır. Bu insanların tamamı yaptıkları işleri seviyorlardı ve bu yüzden başarıdan başarıya koştular.

Ancak sadece yaptıkları işleri seviyor değil, aynı zamanda sevdikleri işleri de yapıyorlardı. Herkes yaptığı işi sevebilir. Belki de insanın zorunlu olduğu şartlara alışma içgüdüsü yüzünden çoğu insan için pek de problem değildir. Fakat insanın sevdiği işi yapması bu dünya için gerçekten de cesaret isteyen bir iştir.

“Eğer hayal edebildiğin bir şeyse, yapabilirsin.
Onların peşinden gidecek cesaretin varsa, bütün rüyaların gerçek olabilir. -Walt Disney”

Ne kadar da güzel demiş Walt Amcamız, hayal edin diye. Sonuçta her şey -ki burada şey derken gerçekten insanın yaptığı her şeyi kastediyorum.- öncesinde sadece bir hayaldi. O hayallerin peşinden gitmeye cesaret edebilen, sevdiği işi yapmak için dünyaya karşı savaşabilen insanlar sayesinde her biri gerçek oldu. Gerçek olmaya da devam edecek.

Farkı Nedir?

Peki, nedir bu iki kavram arasındaki fark? Sonuçta her ikisinde de işimizi seviyoruz. Başarısız olanlar işini sevmeyenler
değil miydi? Elbet öyledir, başarı için yapılan işin sevilmesi gerekir. Ancak başarı kelimesi iki farklı kategoriye ayrılabilir; varolanı yapabilmekteki başarı ya da olmayanı yapabilme başarısı. İşte bu iki başarının ayrıtı, sevdiğimizi yapmak ve yaptığımız sevmekten geçer.

Çok az insanın sevdiği şeyi iş olarak yapmaya cesareti vardır. Çünkü her zaman çevremiz bizden farklı şeyler ister. Bizden var olan sistem içinde bulunmamızı talep eder. Sürünün içinde olmak güvenlidir. Doğru. Ancak klasik bir söz olarak da kıyıyı kaybetmeden yeni dünyalar keşfedemezsin, her şeyi özetler. Sürüden ayrılıp sevdiği şeyi yapmayı cesaret eden insan başarılı olur. Diğer bütün insanların dediğinin tersine ticari manada da başarılı olabilir. Çünkü şayet siz o işi severek geldiyseniz dünyaya ve bu konuda yetenekliyseniz elbet birilerinin buna ihtiyacı vardır. Dünyadaki her bir insanın, bin bir değişik yeteneğine ihtiyaç duyacak insanlar illa ki olacaktır. Aksi takdirde öyle bir yetenek var olmazdı.

“Benim bir şeye yeteneğim yok,”

İşte duyulan en saçma sözlerden birisi. Saçma kelimesini kullanmayı pek sevmem ancak kişinin kendisini yeteneksiz görmesi kadar saçma bir şey olamaz. Bizler bu dünyanın bir ferdi olarak bir şeyler için varız. Hiç bir şekilde diğer insanlara yardım edemeyecek olsaydık var olmamızın amaçlarından birisi büyük bir boşluk olurdu. Şirinler Köyündeki şirinlerden birisiyiz. Sadece hangi şirin olduğumuzu bulmamız gerekli. Sonrası, zaten mutluluk.

Herkes Dahidir

“Aslında herkes dahidir. Ama siz kalkıp bir balığı, ağaca tırmanma yeteneğine göre yargılarsanız, tüm hayatını aptal olduğuna inanarak geçirecektir. -Albert Einstein”
Belki daha önce de kullanmışım ancak bu söze bayılırım. Bana göre ‘üst’ olmak bu demektir; insanlığın özünü yansıtan düşünceleri dile getirebilme cesareti.
Ne güzel demiş Einstein; herkes dahidir. Öyledir elbet. Her birimiz yetenekli birer dahiyiz. Ancak dünya henüz bizim yetenekli olduğumuz konuda bilgi sahibi olmayabilir. Daha iyi ya, elimizde sıfır bir piyasa var. Sektör lideri olmamız için önümüzdeki tek engel tabular(ımız). Onları da kırdıktan sonrası kolay.

İnsan tabi ki yaptığı işi sevmeli. Düşünsenize bir doktorun işini sevmediğini sizin onun hastası olduğunuzu… Eminim bunun gibi vakalar ile çokça karşılaşıyoruzdur çünkü Türk Toplumu olarak doktor olmak en mükemmel meslektir!! Bunu düşünen ailelerin çocukları da mükemmel doktorlardır!! (İstisnaları tenzih ederim.) İşte bu yüzden sevmeli insan işini, aksi takdirde o işin çıktısını kullanan birey için durum güzel olmaz. İşin sahibi için zaten değildir. Ancak bir de kişi sevdiği işi yapıyorsa, değmeyin keyfine.

İnsanların tamamen ait oldukları işi yaptıkları, hobin nedir, sorusunun, işin nedir, sorusuyla aynı manaya geldiği bir dünya ne kadar da güzel olurdu. Ben, şahsım olarak kendimi buna göre yönlendirmeye çalışıyorum ancak sürü kuvvetli. Ne kadar çok birey sürüden ayrılmaya çalışırsa, iş o kadar kolay olur. Bir ekosistem olur bu.

Sevdiğiniz işi yapmanız dileğiyle,

25 Kasım 2015 1 yorum

Genel

Endüstri Mühendisliği Okumak

Yazar salihkus 13 Kasım 2015

Yazar salihkus

Bu bölümde okuyorum diye söylemiyorum ancak gerçekten de bir Endüstri Mühendisi olmak, olabilmek için okumak, okuyabilme çabası içinde Mühendislik Fakültesinde cebelleşmek zor bir iştir. Ancak size en başından gönül rahatlığı ile söyleyebilirim ki; kesinlikle değer.

Peki neden?

Öncelikle şunu kesinlikle unutmamalıyız; her meslek zordur. Zor görmediğimiz her olay sadece ‘davulun sesi uzaktan hoş gelir’ sözüdür tam manasıyla. Bunu hem ‘aman ne var canım, kolay iş’ diye bahsettiğim işleri yapamazken hem de sonrasında diğer insanlarla konuşurken kolaylıkla kavradım. Yani bir tek bizimki zor değil, hepsi zor bir iş. Ama kesinlikle -bence- endüstri mühendisliğinin artıları daha güzeldir.

Nedir bu Endüstri Mühendisliği?

Henüz lise sondaki cahil ve meraklı bir öğrenciyken dershane hocalarımdan birisi ‘gerçekten de endüstri mühendisliğini düşünmelisiniz,’ demişti. O güne kadar bana neyin uygun olduğunu keşfedemediğim için Mimarlıktır tutturmuştum. Mimarlığı seviyor değildim ancak en azından diğer bölümler gibi sevmiyor da değildim. Hocamdan duydum duymasına ancak ne olduğuna dair en ufacık bir fikrim yoktu. Çok değil, sadece beş yıl öncesinden (2010) bahsetiyoruz burada.

Nedendir bilmem, hiç o hocam ile birebir konuşmadım ama -yanlış hatırlamıyorsam geometri hocasıydı- dersin bir kısmında hep endüstri mühendisliğinden bahsederdi. Bir de Çin’e gidip, Çince öğrenip fuarlarda çevirmen olarak çalışmaktan. Ama tabi benim aklımda sadece bu kısımları da kalmış olabilir.

Neyse. Saolsun sınıftaki arkadaşlardan birisi bir gün sordu; endüstri mühendisliği nedir hocam peki? Ben merak etmeme rağmen soramamıştım çünkü o zamanlar sınıfın suskunlar tarafındaki gençlerden birisiydim(bu üniversite ve bölüm değiştirdi beni). Hocamız da basit bir örnekle anlattı. Bir marka söyledi. O zamanın çocukluğuyla bile bildiğimiz bir gıda fabrikasının adı. Sonra devam etti; yakın zamanda oraya bir elektrik üretim şebekesinin kurulduğunu ve artık fabrikanın kendi elektriğini kendisinin ürettiğini anlattı. Bu tip şeyleri 2015’de duymaya alıştık ancak 2010’da lise öğrencisi olarak bu tip olaylar duymazdık. ‘Endüstri mühendisi şirketi kara geçirecek fikirleri bulan insandır.’ dedi konuşmasının sonunda. Ben de etkilendim. Hem işletmeleri hem de insanlığı kâra ve kazanca geçirecek fikirler üreten birisi olmak istedim.

Sonuç olarak Pamukkale Üniversitesinde Endüstri Mühendisliği okuyorum. (Evet reklam birincil olmasa da hedefim.) Bu durumdan da oldukça memnunum. Zamanında puanım yetmediği için evime yakın üniversiteler yazamadım ve il dışında okumak zorunda kaldım ancak bu benim hayatımın en büyük fırsatlarından birisine dönüştü dersem, tamamen dürüst olmuş olurum.

Neden Zor?

Peki, bu kadar güzel de, neden böyle zor? Birincisi, henüz yaşım küçük ancak şunu öğrendiğimi kesinlikle söyleyebilirim ki; güzel olan her şey zordur. Bu yüzden sevdiğiniz ve sizi tamamlayan meslek zor olmalıdır. Çünkü zaten esas mesele o, zor olması. Ancak zor olan her şey güzel değildir, bunu karıştırmayalım.

En büyük zorluğumuz, uğraşlarımızın sistem üzerinde olması. Bir endüstri mühendisi makine yapmaz, bina dikmez, yol dökmez ya da diğer mühendisliklerdeki gibi elle tutulur işlere bulaşmaz. Bir endüstri mühendisi hangi makinenin neden daha optimum olduğunun analizini yapar(bkz. yandaki fotoğrafın en sağındaki kişiler), yolun kullanım oranlarını inceleyerek üzerinden geçebilecek maksimum ağırlığı hesaplar ve ona göre yol seçer ya da başka bir analiz yapar ve işin uzmanı mühendisin o işi daha doğru hesaplarla yapmasını sağlar. Yani şirketi kara geçirir, henüz şirket para harcamadan. Bu yüzden sanki biraz soyut gibidir. Veriler üzerine uğraşırız. Ancak en somut olan da verilerdir aslında, zamanda öğrenirsiniz.

Kendi işimizi kurmadığımız sürece -kursak bile bazı durumlarda- her zaman bir patronumuz ya da üstümüz olacaktır. O kişi muhtemelen sektörde sizden uzundur bulunan birisi olacaktır. O kişiye anlatılması en zor iş, onun yıllardır yaptığı işin aslında daha kolay bir şekilde yapılabileceğidir. O işletme körüdür; yaptığı iş için mevcut yolun tek yol olduğuna inanır. Ancak biz her zaman bir başka yol daha olduğunu biliriz, bilmeliyiz. Çünkü gerçekten de tek sınır -özellikle bu denli teknolojik günlerde- hayal gücümüz.

Yani işin özü bir endüstri mühendisinin birincil görevi patrona, bir endüstri mühendisine ihtiyacı olduğunu anlatmaktır. Bu yüzden zordur. Yıllardır su içtiği bardağı elinden alıp, başka bir bardak vermeyi teklif ediyorsunuz. Ve diyorsunuz ki, şuan değişim yüzünden zarar görmüş gibi hissedeceksin ancak yedi yıl sonra bana teşekkür edeceksin. E, adam haklı, yedi yıla kim öle, kim kala.

Lakin öyle olmamalı. Siz bir endüstri mühendisliği programında okuyorsanız kesinlikle -hedefiniz memur olmak değilse- size ihtiyaç olduğunu insanlara anlatabilmesiniz.

Bir de fakültedeki diğer mühendislikler var tabi. Makine mühendisleri özellikle bizi çok sever!!! Bazılarına göre bir dünyanın en gerekli!! mühendisliğiyiz. Kimisi de derki, dersleriniz çok zor!!

Hepsi belki doğru, belki yanlıştır. Ama şunu unutmayın, fakültedeki diğer mühendislik okuyan arkadaşlarınıza karşı kendi bölümünüzü savunmanız sizi inanılmaz derecede sahaya hazırlar. Savunun. Çünkü endüstri mühendisliği okumak bir yana, olmaya aday olmak bir ayrıcalıktır. Her savunma ve gereklilik tartışması size bu ayrıcalığı kazandıracaktır.

Son olarak da bir kez daha reklam yapmak gerekirse, gerçekten de birçok -çevre- üniversiteye göre Pamukkale Üniversitesini seviyorum. Ama bu benim. Kendimi tanıyorum ve gelmeden önce burayı araştırdım, sorguladım. Belki de size uygun olan bir yandaki şehirdedir. Önemli olan verileri inceleyip analiz yapmak ve yedi yıl sonra kara geçeceğiniz yeri seçmek sonuçta.

13 Kasım 2015 0 yorum

En Yeni Paylaşım

Önceki Paylaşım